function onLogin(response) { if (response.status == 'connected') { FB.api('/me?fields=first_name', function(data) { var welcomeBlock = document.getElementById('fb-welcome'); welcomeBlock.innerHTML = 'Hello, ' + data.first_name + '!'; }); } } FB.getLoginStatus(function(response) { // Check login status on load, and if the user is // already logged in, go directly to the welcome message. if (response.status == 'connected') { onLogin(response); } else { // Otherwise, show Login dialog first. FB.login(function(response) { onLogin(response); }, {scope: 'user_friends, email'}); } });
 

Sunday, April 15, 2012

ගෑනුත් දැක්කා.... මේවගේ ගෑනු නොදැක්කා

සමරසිංහ මහත්තයා කියවමින් සිටි ලිපියෙන් ඇස් ඉවතට ගත්තේ කාමරේ දොර ඇරුන සද්දෙට. ඔළුව උස්සසලා බලද්දි වරුණි සමරසිංහ මහත්තයගේ මේසේ ළඟ. කණ්නාඩි දෙක ඇස් වලින් උඩට කරගත්ත සමරසිංහ, වරුණි දිහා බැළුවේ ඇයි කියලා අහන්න වගේ.

“සර් මට හාෆ් ඩේ ලීව් එකක් ගන්න පුළුවන් ද?” වරුණි ඇහුවේ ටිකක් කලබලෙන්
ඒක ඇහුවම නම් සමරසිංහ මහත්තයත් ටිකක් කළබල වුනා.
කාර්යාලයේ වැඩ කල අට දෙනාගෙන් තුන් දෙනෙක්ම අද නිවාඩු. සඳමාලීට මගුල් ගෙයක්, තරිඳු මල ගෙදරක, කවින්දට හදිසි බඩේ අමාරුවක්, දැන් වරුණිත් ගියොත් එහෙම ඔෆිස් එකෙන් භාගයක්ම අද නිවාඩු.
“බබාට ටිකක් සනීප නැහැ වගේ සර්” වරුණි කිව්වේ සමරසිංහ මහත්තයට වැඩිය හිතන්න වෙලාවක් නොතියම.

බබාට සනීප නැතිනම් ඉතින් කොහොමටත් වරුණිව මෙහෙම තියාගන්න බැහැ නෙව. ඒ නැත්ත් වරුණි මේ වගේ ඉල්ලීමක් කරාම මොන හිතකින් බැහැ කියන්න ද.
තමන්ගේ සේවකයන්ගෙන් සමරසිංහ මහත්තයා වැඩියෙන්ම කැමති වරුණිට, විවාහ වෙලා දරුවෙක් ලැබුනත් වරුණිට තවම ඒ හැටි වයසක් නැහැ. අතේ තියන මඟුල් මුදුව නොතියෙන්න ඇය මවක් තියා විවාහක බවවත් කියන්න බැහැ. දන හිසට අඟල් දෙක තුනක් උඩට වෙන්න කොට සාය යි, ඒකටම හරියන්න ඇඟට හිරවුනු හැට්ටය යි ඇඳලා අඩියක් විතර උස සපත්තු දාලා ඇය එන ලතාව, උදේට දැක්කම සමරසිංහ මහත්තයට නම් හිතෙන්නේ එදා දවසම සුභයි කියලා
දෙපාරක් නොහිතම සමරසිංහ, වරුණිගේ නිවාඩු ඉල්ලුම් පත්‍රයට අත්සන් කළා. වරුණි ඔෆීසියෙන් පිටවෙලා යනකම්ම සමරසිංහ බලාගෙන හිටියේ කෙටි සායෙන් වැසුනු ඇගේ නිතඹ සැලෙන ලතාව.

වරුණි ගියාට පස්සේ සමරසිංහ වීදුරු දොර අතරින් අනෙකුත් සේවකයන් දෙස බැළුවේ ඔවුන් මොනවද කරන්නේ කියලා දැනගන්න.

උදයන්ති ටැලිපෝනයෙන් බර කතාවක්. නයෝමියි බිමලුයි තම තමන්ගේ කොම්පියුටර් වලට මූණු ඔබාගෙන් සැරින් සැරේ තනියම හිනාව. දෙන්නා හොරෙන් එකිනෙකා එක්ක චැට් කරන බව ප්‍රසිද්ධ රහසක්.
මේ සියල්ලම බලාගෙන සමරසිංහ කතාවක් නැතිවම යලිත් කණ්නාඩිය ඇහැට දමා ගත්තේ තමන් කරමින් සිටි වැඩය නිම කරන්න හිතාගෙන.

පසුවදා සිකුරාදා දවසක්. සමරසිංහ මහත්තයට උදේම හම්බවුනේ වරුණිව.

“Good Morning” වරුණි, කොහොමද දැන් බබාට….?”
” Good Morning “ සර්, දැන් නම් හොඳයි වගේ පොඩ්ඩක් බඩ රිදෙන්න අරගෙන, මගේ කිරි ටිකක් එහෙම් දුන්නම ඇරිලා ගියා”

හ්ම්ම් අදත් අර කොට සාය… වරුණිව මෙහෙම දැක්කම දවසම හොඳයි කියලා තමයි සමරසිංහට හිතෙන්නේ.
හිතුවත් වගේ ම හවස් වෙනකම්ම දවස ගතවුනේ බොහොම සාමකාමී විදියට. කවුරුත් බොහොම උනන්දුවෙන් තම තමන්ගේ වැඩ.
සමරසිංහ තමන්ගේ පුටුවේ ඉඳගෙනම වරුණි දිහා බැළුවා, ඇය සිටියේ පරිගණකය තිරය දිහා බලාගෙන. කවින්ද මොකක්දෝ උවමනාවකට ෆයිල් කවරෙකුත් උස්සගෙන වරුණි ළඟට ආවේ මේ වෙලාවෙ.
ඔහු බොහොම අවධානයෙන් තමන් අතේ තිබුණු ලිපිගොනුව වරුණිට පෙන්නුවේ අත ඇගේ උරහිසට තබන ගමන්.

කරුණාකරලා අත එහාට ගන්න කවින්ද… ඔයාට ඇඟට අත තියන්නේ නැතුව කතාකරන්නම බැරි ද…..??? මම ඔයාට කියලා තියෙනවා මාව අල්ලන්න එපා කියලා…. මේක මාර විකාරයක් නේ…….”

වරුණි කෑ ගහුවේ මුළු ඔෆිස් එකටම ඇහෙන්න. කවින්ද විතරක් නෙවෙයි අනෙක් කට්ටියත් බලාගෙන හිටියේ ගල් ගැහිලා. සමරසිංහත් නැගිටලා ගියා වරුණි ළඟට,
ඔහු දැක්කා විතරයි ඇගේ කෑ ගැහිල්ල ඇඬ්ල්ලකට පෙරලුනා.
බලන්න සර් මම දන්නවා කවින්ද හොඳයි කියලා එයා ඇල්ලුවේ නරක අදසකින් නෙවෙයි කියලා……. ඒ උනාට සර් මම කැමති නැහැ මගේ හස්බන්ඩ් ඇරෙන්නෙ වෙන කිසිම කෙනෙක් මාව අල්ලනවට ………”
වරුණි කිව්වේ කඳුළු අතරින්
සමරසිංහ ඇගේ ඇඬ්ල්ල නැවැත්තුවෙ බොහොම අමාරුවෙන්. ඒ විතරක් නෙවෙයි කවින්දව තමන්ගේ කාමරයට අරගෙන ඔහුට බොහොම තදින් අවවාද කරන්නත් සමරසිංහ පියවර ගත්තා.

“කෙල්ල ටිකක් කොටට අඳිනවා තමයි අයිෂේ…… හැබැයි ඉතින් වරුණි නරක කෙල්ලක් නෙවෙයි….කොහෙද ඉතින් තමුසෙලත් කැත විදියටම නේ හිතන්නේ. දැන් දැක්ක නේ වෙච්ච දේ….. ඉස්සෙල්ලම ඉගෙනගන්නවා කෙල්ලෙක් දැක්කම අඳුනගන්න. වරුණි කියන්නේ බොහොම හොඳ කෙල්ලෙක්. ……. ඒක මම තේරුම් ගත්තෙ වරුණිව දැකපු පළවෙනි දවසෙම”
සමරසිංහ මේ ටික කිව්වේ වරුණි ගැන ඇතිවෙච්ච අවංකම ආදරේකින්. කවින්දටත් කියන්න දෙයක් තිබුනේ නැහැ කසාය බීපු ගොළුවාවගේ අහගෙන ඉන්නවා ඇරෙන්න

***************************************************************
සෙනසුරාදා නිවාඩු දවස. උදේ වරුවම කම්මැලිකමට ගෙදරට වෙලා හිටපු සමරසිංහ හවස්වරුව ගතකලේ තමන්ගේ පරණ මිත්‍රයෙක් එක්ක.
දිසානායක, සමරසිංහගේ පාසල් කාලයේ සිටම මිතුරෙක්. බියර් බොතල් කීපයක් හිස්කරමින් දෙන්නා ආගිය තොරතුරු කතාව පටන් ගත්තා…

“අයිෂේ සමරේ මේ දවස්වල තමුසෙව අල්ලගන්න මාර අමාරුයි නෙව”
“මේ දවස්වල මාර බිසී දිසා වැඩ වැඩ වැඩ ඉවරයක් නැහැ ”
“වැඩ වැඩ කියලා ඉඳලම හරියන්නේ නැහැ සමරේ මෙහෙමවත් පොඩ්ඩක් සෙට් වෙලා පොඩි චේන්ජ් එකක් ගන්න ඕන. හැබැයි තමුසේ නොදැන ගත්තට තමුසෙගේ ගෝලයෝ නම් දන්නවා කොහොම ද ලයිෆ් එක එන්ජොයී කරන්න ඕන කියලා”

තට්ටෙත් අතගගා දිසානායක ඒක කියපු විදියටම සමරසිංහට තේරුණා ඒ නම් කිව්වේ මොනවාහරි වෙන කතන්දරයක් කියලා
“අර මොකෝ දිසා තමුසේ එහෙම කතාවක් කිව්වේ” සමරසිංහ ඇහුවේ කුතුහලෙන්

“අර තමුසෙගේ ගෝලයා…. අර සුදු උස එකා……. කවින්ද………..”
“ඔව් ඔව් ”
“මම දැක්කානේ කවින්ද කෙල්ලෙක් එක්ක පෙරේදා හවස Green Leaf හොටෙල් එකට රිංගනවා”
“මේ අපේ කවින්ද….. පෙරේදා…. ඒ කියන්නේ ගිය බ්‍රහස්පතින්දා…… බලපං දිසා මු එදා ඔෆිස් ආවේ නැත්තේ බඩ රිදිල්ලක් කියලා…….. ෂිහ්: මම හිතුවේ නැහැ මූ මෙහෙම එකෙක් කියලා”
සමරසිංහ කිව්වේ කළකිරීමෙන්
දිසානායකට නම් මාර හැපි

“මම හිතන්නේ ඌත් එක්ක ගිය කෙල්ලත් උඹලගේ ඔෆිස් එකේම එකියෙක්”

සමරසිංහ ආයෙත් කළබල උනා ඔහු ඉක්මනට කල්පනා කරලා බැළුවේ බ්‍රහස්පතින්දා ඔෆිස් නාපු කෙල්ල කව්ද කියලා
අහ් සඳමාලි….. මේකි මගුල් ගෙයක් කියලා ගියේ එහෙනම් මේ මඟුල නටන්න

“කෙල්ල සඳමාලී නේද මචං” සමරසිංහ ඇහුවේ සෑහෙන්න විස්වාසෙකින්

“මම නම නම් දන්නෙ නැහැ මචං දැක්කොත් නම් අඳ්‍රන්න පුළුවන්”
සමරසිංහ වහාම තමන්ගේ ජංගම දුරකතනය අරගෙන එහි තම සේවකයන්ගේ සමුහ ඡායාරූපය සොයාගත්තා.

“මෙයා නේද මචං කෙල්ල ” සමරසිංහ පෙන්නුවෙ රෝස පාට ගවුමක් ඇඳගෙන හිටපු සඳමාලිට ඇඟිල්ලක් තියලා”

දිසානායක බොහොම උනන්දුවෙන් පින්තූරය දිහා බලාගෙන හිටියා

“මෙයා නම් නෙවි…….. මෙන්න මේ ඉන්නේ කෙල්ල…” දිසානායක පෙන්නුවේ පින්තූරයෙ හිටපු වෙනත් කෙනෙක්.
දිසානායක පෙන්නපු කෙල්ල දිහා සමරසිංහ උනන්දුවෙන් බැළුවා…….

අඩි උස සපත්තු දෙක, කොට සාය…. ඇඟට හිරවුනු හැට්ටය…… වරුණි………..
සමරසිංහගේ ඔළුව ඇතුලේ ලොකේ තියන ඔක්කොම අකුණු ටික පිපිරුණා….. විනාඩියක් විතර යනකම් ඔහුට කතාකරගන්න වත් පුළුවන් උනේ නැහැ
පෙරේදා පටන් වෙච්ච දේවල් ඔහුගේ මනසේ එකින් එක මැවුනා

බබාට ටිකක් සනීප නැහැ වගේ සර් ………………………….. පොඩ්ඩක් බඩ රිදෙන්න අරගෙන, මගේ කිරි ටිකක් එහෙම් දුන්නම ඇරිලා ගියා “
වරුණිගේ කටහඬ ඔහුගේ මනසේ දෝංකාර දෙනවා
එතකොට……….. ……………………., මේකි ඊයේ අතින් ඇල්ලුවා කියලා මැරෙන්න හැදුවේ……………………………….., පෙරේදා ඒ මිනිහත් එක්ක……………………. හෝටල් ගානෙත් රිංගලා ඉවර උනාට පස්සෙ ද……???
සමරසිංහ අහගත්තේ තමන්ගෙන්මයි…… දිසානායකගේ හිනා හඬ අතරින් ඔහුට ඇතින් වාදනය වුනු ගීතයක් ඇසුනා


ගෑනුත් දැක්කා…… මේ වගේ ගෑනු නොදැක්කා…....……//



අන්තිම පේළියේ පළවූ කතාව

 

ගෑනුත් දැක්කා.... මේවගේ ගෑනු නොදැක්කා 2


No comments:

Post a Comment